امروز روز غمگینی بود

امروز خیلی ناراحت شدم ، خانواده کیانوش آسا و بهزاد مهاجر چهلمین روز عزای عزیزانشان را می گرفتند ، خانواده تاج زاده و ابطحی و صفایی فراهانی ، بهزاد نبوی در غم عزیزان دربند خود هستند ، خانواده مهسا امرآبادی نمی دانند چه بگویند که یک خبرنگاز حامله را به زندان افکنده اند ، از غم عبدالله مومنی بگویم که دیگر نمی تواند روی پایش بایستد یا از غم احمد زیدآبادی که خانواده اش هنگام ملاقات او را نشناخته اند ، از غم خانواده آن جوانی که در کوی دانشگاه کور شد بگویم ، یا از غم عزیزان اصفهانی که یک به یک از پشت بامها بر زمین پرت شدند و الان گوشه خانه افتاده اند ، شاید هم از غم آن عزیزان تیرخورده شیراز که بدلیل فشارهای نیروهای سپاه و اطلاعات هم اکنون در گوشه خانه با مرگ دست و پنجه نرم می کنند . اما با دوستان امروز به خیابان رفتیم ، عباس آباد ، همه جا شیرینی و شربت ، همه جا خنده و شادی ، به دوستان خود گفتم بیایید شروع کنیم ، یک جواب به من دادند که غم سراپایم را گرفت ، گفتند ما شعارمان آزادی ، استقلال ، جمهوری ایرانی هست . موسوی که پشت ما رو خالی کرده ما بیایم ازش حمایت کنیم که چی بشه ، گفته این شعارها از خارج اومدن ولش کن ، ما زورش رو بزنیم فردا باز به اسم جمهوری اسلامی تموم بشه ، خامنه ای بره ، منتظری ، مصباح ، یزدی ، هاشمی یا یک دیکتاتور دیگه بیاد . امروز ما نتوانستیم کاری بکنیم ، هنوز توی بهت هستم ، نمیدونم چی بگم باید فکر کنم . فعلا برای فردا 8 صبح درکه برم بخوابم